درگیری ها در سوریه به اوج رسیده است    

 ۰۸ مرداد ۱۳۹۱ – 29 ژوئیه 2012

به گزارش نیویورک تایمز،  هیچ راه آسانی برای خروج از بن بست ناآرامی ها در سوریه وجود ندارد و این امر تهدیدی برای ثبات تمام خاورمیانه محسوب می شود. بنابراین آمریکا واتحادیه اروپا  باید خواستار همکاری متحدان اسد –روسیه و ایران- شوند تا مقدمات تقسیم قدرت برای دوره پس از اسد به طوری که مورد حمایت تمام طرف ها باشد را فراهم کنند، گرچه این کار چندان هم ساده نخواهد بود.    

طی یک هفته اخیر اسد کنترل بخش هایی از کشور را از دست داده و مخالفان که از همدردی و حمایت خارجی بهره می برند، از زمان بمبگذاری در دمشق و کشته شدن چندین تن از ماموران امنیتی رئیس جمهوری، با سرعت و شتاب بیشتری به کار خود ادامه می دهند. تغییر موازنه در سوریه چشمگیر است اما قطعی نیست. به همین دلیل می تواند سوریه را وارد درگیری های دراز مدتی کند که تجزیه سوریه به مخالفان متخاصم و طرفداران تحت محاصره اسد، را به دنبال خواهد داشت. در حال حاضر دولت اسد هنوز آنقدر قدرت دارد که این جنگ را ادامه دهد و هیچ نشانه ای از تسلیم در آن به چشم نمی خورد. اکثر اعضای علویان سوریه، اقلیت های مسیحی و کرد در کنار بخشی از جمعیت عرب سنی این کشور هنوز هم اسد را به آنچه منجر به سقوط وی شود، ترجیح می دهند؛ گروه هایی که در کنار هم نیمی از جمعیت سوریه را تشکیل می دهند و باقی آنها اکثراً مسلمانان سنی هستند. مخالفان از حدود 100 گروه تشکیل شده اند که هیچ رهبر سیاسی ندارند. حتی اگر اسد داوطلبانه قدرت را تحویل می دهد باز هم علوی های طرفدار وی و متحدان فرقه ای اسد همچنان به جنگ ادامه می دهند و بخش عمده کشور را در دست خواهند داشت. سوریه غرق در جنگ هایی خواهد شد که بر سر تحت کنترل درآوردن مناطق مختلف از سوی گروه های حاضر رخ خواهد داد- شاید گونه بزرگتر لبنان در دهه هفتاد میلادی. در چنین شرایطی سوریه با پاکسازی فومی، سیل پناهنده ها، فجایع انسانی، روبرو خواهد بود.   

یک دهه و نیم قتل عام در لبنان تنها بوسیله ارتش سوریه انجام گرفت. در سوریه هیچ نیروی خارجی وجود ندارد نقشی را به عهده بگیرد، و احتمال اینکه تا پایان جنگ، چنین نیرویی وارد سوریه شود بسیار اندک است .با این حال احتمال اینکه افزایش فشار بر دولت اسد و کمک بیشتر به مخالفان باعث شود طرفداران اسد، دست از مبارزه بردارند بسیار است.

روزنامه آمریکایی نیویورک تایمزنوشت« برنامه انتقال قدرت باید شامل ترکیه که مرز مشترک طولانی با سوریه دارد، شود. اما مهمترین شرکت کننده این برنامه ایران است. ایران به تنهایی دارای نفوذ زیادی روی اسد است و اعتماد بخش های مختلف دولت وی برای ترغیب آنها به شرکت در برنامه انتقال قدرت را دارد. »     

به نوشته این روزنامه ، در حال حاضر ایران در شرایط سختی قرار گرفته که نه می تواند اسد را رها کند و نه نجاتش دهد. اما گفته می شود گفتگوهای شدیدی میان مقامات ایران در این باره صورت می گیرد و برخی از این افراد خواهان پایان دادن به حمایت ایران از اسد هستند.