وکیل خانواده اعدام شدگان: از جنازه ها می ترسند و خانواده ها را بازداشت می کنند
مسیح علی نژاد -

بازداشت مادر و خواهر شیرین علم هولی

خلیل بهرامیان در گفتگو با خبرنگار جرس می گوید: برادر شیرین علم هولی به وی خبر داده است که مادر پیر و خواهر جوان شیرین را صبح امروز در منزل شان دستگیر کرده اند.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا پیگیر بوده اید تا دریابید چرا خانواده شیرین علم هولی را دستگیر کرده اند، گفت پرسش اولیه و مهمتر من هنوز بی جواب مانده است. به چه جرمی خود شیرین را دستگیر کرده بودند؟ به چه جرمی شیرین را اعدام کردند؟

پرسشهای مادر و خواهر شیرین

وی ادامه داد: همین پرسش های ساده را مادر داغدار شیرین هم پرسیده و خواهرش هم اعتراض کرده و حالا به جرم همین پرسشگری و گریه و اعتراض زندانی شان کرده اند.

حرف آخر با نهادهای امنیتی

وی با بیان این نکته که آقای کرمی نماینده سنندج هم پیگیر وضعیت بوده اند و با این استدلال که این یک حکم انسانی و شرعی است که پیکر اعدام شدگان را تحویل خانواده هایشان بدهند، موافقت هایی را هم دریافت کرده اند اما متاسفانه در کشور ما حرف آخر را نهادهای امنیتی می زنند و آنها هم که تا کنون مخالفت کرده اند.

انتظار دوروزه خانواده ها

بهرامیان با اشاره به انتظار دو روزه خانواده های اعدام شده در برابر اوین می گوید: دو روزاست که همه جا رفته ام و پیگری کرده ام . اما همچنان پیکر ها را تحویل نمی دهند و جواب منفی می شنوم.

وی در پاسخ به این سوال که توصیه شما به خانواده ها چیست در این شرایط که دو روز چشم به راه مانده اند و هنوز هم با مخالفت نهادهای امنیتی در تحویل پیکرها روبرو هستند، گفت: فعلا باید سکوت کرد تا ببینیم که دیو خشم کی از این سرزمین کنار می رود و خورشید تابناک بر این سرزمین می تابد.

دلیل مخالفت نهادهای امنیتی

بهرامیان در پاسخ به این پرسش که گفته می شود دلیل مخالفت نهادهای امنیتی ایجاد نا آرامی و ملتهب شدن کردستان است، گفت: کشوری که در آن قانون حاکم باشد اگر کسی را اعدام کرده باشند دیگر از چه چیزی نگران هستند؟ این از بدبختی و کوچکی خودشان است که از جنازه ها هم می ترسند.

وی همچنین یاد آورشد نماینده های مجلس و دیگران تنها تصویری از پرونده های فرزاد کمانگر، شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان دارند ولی من در دل این پرونده ها زندگی می کنم، با خانواده این عزیزان زندگی کرده ام و کاملا در جریان زندگی شان هستم.

وای به روزی که این فریادها بر سر قانون شکنان خالی شود

 بهرامیان گفت خانواده ها این روزها مصاحبه هایی که می کنند، حرف هایی که می زنند، تند صحبت می کنند، در گلوی این خانواده های بغض بزرگتری است، فریاد بزرگتری نهفته است. وای به روزی که این فریاد را بخواهند بر سر قانون شکنان حالی کنند.

وضعیت مادران داغدار را بسیار بحرانی

بهرامیان وضعیت مادران داغدار را بسیار بحرانی توصیف کرد و گفت من دو روز است که با خانواده های زندانیان در بهت هستم اما مادران را که می بینم شرمنده می شوم. مادر مهدی اسلامی که بهت زده به من نگاه می کند و نقش زمین می شود.

کسی را کشتند که تکثیرش در جامعه ناگزیر است

به مادر فرزاد کمانگر گفته ام که فرزندش یک معلم نمونه، شاعر بزرگ و صاحب قلم بوده است که در همین کشور تکرار خواهد شد، آنها اشتباه کردند کسی را کشتند که تکثیرش در جامعه ناگزیر است.

وی تاکید کرد آدم های کوچک انسان های بزرگ را انکار می کنند، آینده را انکار می کنند و دست به اشتباهات بزرگی می زنند که جبران آن دشوار خواهد بود.

عدالت در دستگاه قضایی گم شده

بهرامیان بیا بیان اینکه مدار جهان بر پایه عدالت است، گفت: این روزها عدالت در دستگاه قضایی گم شده است برای همین گاهی جفتک می زنند، گاهی قانون می شکنند و گاهی طوفان برپا می کنند اما ایمان دارم که آفتاب به این سرزمین می آید.

وی با اشاره به اینکه خطاب من به دستگاه قضایی است تا حرمت انسانی را مصلحت و اولویت خود بدانند، گفت متاسفانه چیزی را آرزو می کنم که در دستگاه قضایی کشور اصلا وجود ندارد.

این مرگ قشنگ است

وی در پاسخ به این پرسش که ظاهرا پیگیری های نماینده سنندج در مورد اوضاع زندانیان کردستان او را با مشکلاتی مواجه کرده و استانداری نیز شکایتی از ایشان تنظیم کرده است آیا شما نگران نوع موضع گیری های خودتان نیستید، گفت: چه کار می خواهند بکنند، آخرش همین است که می کشند، این مرگ قشنگ است. بهتر از زندگی کسانی است که حرمت انسان را نگاه نمی دارند و به مادران داغدار کشور خودشان هم رحم نمی کنند. مگر ما باور نداریم که: در ره منزل لیلی که خطرهاست به جان، شرط اول قدم آن است که مجنون باشی. وقتی مجنون شدی دیگر از خار مغیلان نخواهی ترسید.

مسوولیت همه کارهای خود را هم بپذیرند

وی در پایان تاکید کرد کسانی که در دستگاه قضایی با ادعای رعایت ضوابط اسلامی چنین احکامی را صادر می کنند و حتی سر انسان های بی گناه را بر دار می برند، باید مسوولیت همه کارهای خود را هم بپذیرند نه اینکه از جنازه ها بترسند، از گریه ها و ضجه زدن ها هم بترسند و خانواده های اعدام شدگان را هم بازداشت کنند.