چرا باید اظهار ندامت کنیم؟

سهشنبه، 26 امرداد 1389

جمعی از زندانیان عقیدتی سیاسی زندان رجایی شهر با نگارش نامه ای به دادستانی تهران نسبت به درخواستهای وی از زندانیان برای ابراز ندامت اعتراض کردند.

خلاصه این نامه به شرح زیر است:

جناب آقای دادستان

چندمین بار است که اعلام می کنید زندانیان سیاسی – مطبوعاتی برای آزادی یا مرخصی باید اظهار ندامت کنند! چنین عباراتی را در اکثر دیدارهای خود با زندانیان و نیز بصورت سر بسته و آشکار بیان داشته اید. اظهاراتی که غالبا جز سکوت و لبخند پاسخ دیگری نداشته است.

جناب آقای جعفری دولت آبادی

هر چه اندیشیدیم کمتر فهمیدیم که چرا باید اظهار ندامت کنیم و بابت چه چیزی؟

لطفا بفرمایید از چه اظهار ندامت کنیم؟

از به خاک و خون کشیده شدن مردان و زنان بی دفاع و بی پناه حق طلب در خیابانها توسط ماموران تا بن دندان مسلح؟،از عزادارکردن مادران و پدران سالخورده یا همسران و فرزندان سهرابها، کامرانها، نداها، روح الامینی ها و صدها جوان رعنای دیگر کشور عزیزمان؟ ویا از دفن شبانه شهدای ملت ایران در گورهای بی نام و نشان در قطعه 302 بهشت زهرا؟

جناب آقای دادستان

به راستی باید از چه چیز، کدام جنایت اظهار ندامت کنیم؟

از ضرب و جرح ها، هتاکی ها، فحاشی ها و تهدیدهای ناموسی ماموران نظامی و انتظامی و امنیتی نسبت به متهمان چشم و دست بسته؟، از جوانان آویخته از پا در شکنجه ها؟ و یا آنان که سرشان را در سینک توالت ها فرو می کردند تا اعتراف دروغین کنند؟

جناب آقای دولت آبادی از چه اظهار ندامت کنیم؟!!!
از دخالت ماموران اطلاعاتی و امنیتی و دادستانی در خصوصی ترین لایه های زندگی بازداشت شدگان بی پناه؟و یا از پیشنهادهای بی شرمانه ماموران نسبت به همسران و خواهرانمان؟

جناب آقای دادستان

می دانید از چه ندامتی صحبت می کنید؟ از چه چیزی اظهار ندامت کنیم؟

از شکنجه های جسمی، جنسی و روانی جوانان این مرز و بوم در بازداشت گاه های قانونی و غیر قانونی و پیدا و پنهان؟،از شکنجه گاه های کهریزک و بندهای 209، 2 الف و 240 تحت امر آمران و یا عاملان شما؟و یا شاید از جنازه های منجمد سردخانه امین زاده حرف می زنید و ندامت بابت هفته ها نگهداری جنازه های شهیدان هموطن در آنجا؟

جناب مدعی العموم، از چه اظهار ندامت کنیم؟

از برگزاری سناریوهای اعتراف گیری های اجباری؟ از نوشتن متن خیمه شب بازیهای دادگاه های نمایشی و فرمایشی؟

نکند باید از تمریناتی که متهمین پیش از تشکیل دادگاه ها در حضور مقامات دادستانی و قضات و بازجوها انجام می شد تا نمایشنامه ها واقعی تر جلوه کند اظهار ندامت کنیم؟

جناب آقای دادستان

به راستی می توانید پاسخ این پرسشها را دست کم به خانواده و فرزندان خود بگویید؟

اگر توانستید آنها را در برابر این جنایات و فجایع قانع کنید آنگاه از دیگران بخواهید اظهار ندامت کنند؟

جناب مدعی العموم!

این میزها که پشت آن نشسته اید و این صندلیها که شما و روسایتان بر آن تکیه زده اید،   به هیچکس وفا نکرده است، که اگر کرده بود نوبت شما نمی رسید. به تاریخ نگاه کنید، از سرنوشت "تهرانی ها"، "ازغندی ها" ، "آرش ها" و ... درس بگیرید.دقت کنید که جلادان ، به چه راهی رفتند، چه عاقبتی داشتند و الان کجا هستند.

جناب اقای جعفری دولت آبادی

شما ما را نصیحت کردید، اجازه دهید ما نیز به شما و روسایتان انذار دهیم؛ ما   که در اسارت شما هستیم و زنان و مردانی که در راه آزادی وطنمان از زندان و اعدام ترسی نداریم.به شما و تمام روسا و همکارانتان نصیحت می کنیم بیش از آنکه دیر شود به درگاه خدا توبه کنید، پست های فرمایشی و نمایشی را ترک کنید و به آغوش ملت بازگردید.

بدانید که هنوز دیر نشده است و فرصت باقی است.

اطمینان داشته باشید ملت ایران چون گذشته فرزندان نادم خود را با آغوش باز خواهند پذیرفت.

جمعی از اسرای عقیدتی و سیاسی در بند زندان رجایی شهر