درباره ی گزارش قاضی رابرتسون سکوت

• مدافعین ادعایی حقوق بشر در بین اصلاح طلبان حکومتی تا کی می خواهند به انکار بزرگترین کشتار تاریخ در زندان های سیاسی ایران ادامه دهند؟ ...

٨ مرداد ۱٣٨۹ -  ٣۰ ژوئيه ۲۰۱۰

اخبار روز: همزمان با بیست و یکمین سالروز «فتوای مرگ» آیت اله خمینی که نتیجه ی آن کشتار چندین هزار نفر از زندانیان سیاسی در ایران در سال ۶۷ بود، خلاصه ای از گزارش قاضی جفری رابرتسون درباره ی این کشتارها توسط بنیاد عبدالرحمن برومند، منتشر شده است.
به نوشته ی این سایت قاضی جفری رابرتسون، یکی از حقوقدانان برجسته و کارشناس عالیرتبه جنایت علیه بشریت است و در گزارش خود از منظر حقوق بین الملل این جنایت فجیع را تعریف کرده و راه های موجود برای دادخواهی را پیش پای قربانیان و خانوادههای آنان گذاشته است. برای تهیه ی این گزارش، اسناد معتبر و موجود که از این جنایت وجود دارد در اختیار وی قرار گرفته است. او همچنین با برخی از شاهدان زنده ی این جنایت هولناک گفتگو کرده است.

در قسمت پایانی خلاصه ی گزارش قاضی جفرسون آمده است:
حقوق بین الملل دولت ها را موظف به انجام تعهداتی می داند که در قوانین و قراردادهای بین المللی ناظر بر اصول مسلم و پذیرفته شده ی حقوق بشر تعریف و تصریح شده است. این قوانین و قراردادها شکنجه و اعدام های شتابزده را تقبیح و تحریم کرده اند. دقیقا همان جنایاتی را که جمهوری اسلامی در اواسط سال ۱٣۶۷ در زندان های ایران مرتکب شد. در تاریخ رویدادهای هولناک پس از جنگ جهانی دوم، این کشتار قابل مقایسه با کشتار سال ۱٣۷۴ در شهر سربرنیکای یوگسلاوی است، به ویژه از لحاظ ناتوانی و بی پناهی قربانیان. اما اگر حساب گری های بی رحمانه ملاک باشد به یقین رهبران جمهوری اسلامی گوی سبقت را از مرتکبان کشتار سربرنیکا ربوده اند. تا هنگامی که گور جان باختگان این کشتار مخفی بماند و بازماندگان آن ها از سوگواری در مرگ آنان ممنوع باشند، جمهوری اسلامی به سرپیچی دایم از اصول مسلم حقوق بین الملل، که رهبرانش در سال ۱٣۶۷ بیرحمانه به پایمال کردنش برخاستند، متهم خواهد ماند.

گزارش قاضی رابرتسون در این نتیجه گیری تصریح دارد که این جنایت هولناک به «گذشته» تعلق ندارد و به علت سرکوب دایم خواست های بازماندگان آن و از جمله ممنوع کردن مراسم سوگواری به خاطر از دست رفتگان، همچنان در حال استمرار و موضوع امروز است.

انتشار این گزارش، برای همه ی مدافعین حقوق بشر و بازماندگان کشتارهای سال ۶۷ گام امیدوارانه ای در جهت مبارزه ی خستگی ناپذیر آن ها برای حق دادرسی است و با واکنش مثبت و گسترده ای مواجه شده است.

انتشار این گزارش اما در دایره ی سیآه و سبز حکومت همچنان با سکوتی که بیست و یک سال ادامه داشته است، روبرو شده است. از «سیاه» انتظاری نیست. اما سایت ها و رسانه های عمده ی سبز در داخل و خارج از کشور نیز در برابر این گزارش مهم همچون سایت ها و رسانه های سیاه، سکوت پیشه کرده اند و با این سکوت بار دیگر این پرسش برجسته شده است که این مدافعین ادعایی حقوق بشر که رسانه ها و سایت هایشان از اخبار ریز و درشت نقض حقوق زندانیان سیاسی - اکثرا متعلق به خود - لبریز است، تا کی می خواهند به انکار بزرگترین کشتار تاریخ در زندان های سیاسی ایران ادامه دهند؟ آیا بازماندگان قربانیان قتل های سال ۱٣۶۷ و مدافعان حقوق بشر حق ندارند انکار کنندگان این جنایت را که تا همین امروز استمرار دارد، همدستان جنایت تلقی کنند؟