ما را به خاطر بیاور/ ما را که تازه جوانانی بیست و دو ساله بودیم/ شور عشق در سینه داشتیم و/ پیش از آنکه عاشق شویم، سینه بر خاک سوده مردیم

ما را که سینه سرخانی خنیاگر بودیم و ده به ده/ نه در آسمان و نه در کوهسار و نه بر شاخسار/ که در بازار، پیش از آنکه آوازخوان شویم/ بر شاخه ای تکیده از تکیه گاه خویش/ جان واسپردیم*

یازده سال از فاجعه به خاک و خون کشیده شدن کوی دانشگاه تهران توسط چکمه پوشان استبداد می گذرد. استبداد حاکم گمان می برد که با سرکوب خونین دانشگاه می تواند، خواست یکصد ساله مردم ایران را برای آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی را در نطفه خفه کند. اما کوته فکران حاکم هیچگاه، معنای واقعی جمله "دانشگاه آخرین سنگر آزادی" را درک نکردند. فریاد دانشجویان به خون غلتیده و هتک حرمت شده ی 18 تیر 1378، جان تازه ای به جنبش آزادیخواه مردم ایران داد و بر آیند 10 سال مبارزه مدنی، 10 سال جنبش اجتماعی، 10 سال مبارزه شورانگیز زنان و جوانان، خود را در خروش بی مانند 25 خرداد، که نه بزرگی به استبداد و دیکتاتوری دینی بود، نشان داد.

18 تیر 78، سر آغاز فصلی نو در مبارزه بدون خشونت ملت ایران بود. تجربیات سخت و نشیب و فرازهای فراوان جنبش دانشجویی در طی سال های بعد از 18 تیر 78 که همراه با زندان و شکنجه و محرویت از تحصیل و کار و بسیاری حقوق اجتماعی دیگر بود در کنار اراده سبز مردم ایران برای تغییر فصل دیگری از آزادی خواهی را رقم زد. به طوری که اکنون یازده سال پس از 18 تیر 78 و بیش از یک سال پس از خیزش دوباره مردم ایران در آستانه هجدهم تیر ماه، بار دیگر صف بندی یکصد ساله استبداد و آزادی خواهی را نظاره گریم.

جوانه هایی که 10 سال بعد از 18 تیر 78، زیر چکمه های استبداد رشد کرده بودند، نهالی شدند سبز قامت و فریاد فروخفته زنان، جوانان، کارگران و معلمان ستم دیده را، این بار بلندتر، رساتر و آگاهانهتر بر سر استبداد کوبیدند. در حالی که عوامل و آمرین 18 تیر 78 هیچ وقت معرفی نشدند و به سزای اعمال ننگینشان نرسیدند، 10 سال بعد فاجعه ی دیگری آفریدند و بار دیگر در 25 خرداد 88 دژخیمان روسیاه کوی دانشگاه تهران را لگدمال کردند. اتاق ها سوزانده شدند و بار دیگر خون دانشجویان سنگفرش خوابگاه را رنگین کرد و اینک نیز همچون گذشته شاکی و متهم جایشان عوض شده و متجاوزین آزادنه به سرکوب اقشار دیگرِ ملت مشغولند و بیش از 30 دانشجو بعد از فشار های طولانی در انتظار حکم خود هستند و در این میان محکومیت قطعی عزت تربتی عضو سابق انجمن اسلامی دموکراسیخواه نشانۀ دیگر از فقدان عدالت در دستگاه قضایی کشور است.

حاکمیت که حتی خود هم توهماتش را درباره پایان جنبش سبز باور ندارد، تحرکات خود را برای سرکوب مبارزات مردمی از سرگرفته است. تا بدان جا که به دانشگاه مربوط است، دست نشاندگان حاکمیت در دانشگاه با آگاهی ازاینکه احکام گسترده تعلیق و اخراج از دانشگاه و محرومیت از تحصیل و نیز احکام سنگین بیدادگاههای انقلاب، خللی در اراده دانشجویان برای بزرگداشت 18 تیر در امتداد جنبش آزادیخواه سبز ایران، نخواهد کرد، با بهانه ای مضحک -سمپاشی حشرات- اقدام به تعطیلی کوی دانشگاه تهران نموده است. گو اینکه از سال گذشته جمعیت کوی دانشگاه تهران را به یک سوم جمعیت سال گذشته رسانیده اند.

حنای عوام فریبان چه در راس حاکمیت و چه در دانشگاه دیگر رنگی ندارد. چرا که پیوستگی جنبش همیشه پایدار دانشجویی با مبارزات آزادیخواهانه کارگران- که بیش از گذشته تحت فشار هستند- زنان و جوانان ایرانی، جنبش سبز آزادیخواه را تا رسیدن به آرمان دموکراسی و آزادی و عدالت همراهی می کند.

انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسیخواه دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران، ضمن گرامیداشت یاد تمام شهیدان راه آزادی، بالاخص شهیدان دانشجو و شهید همیشه جاودان هجدهم تیرماه یکهزار و سیصد و هفتاد و هشت، عزت ابراهیم نژاد و شهید اکبر محمدی، پیمان خویش را با مردم آزادیخواه ایران تحکیم نموده و خواهان بر آورده شدن مطالبات بر حق مردم ایران در مسیر آزادی و دموکراسی و در راس آنها خواهان آزادی بیقید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی در کلیه نقاط ایران هستیم.

به خاطر دارم پیامتان را، سرنوشتتان را/ آری/ و همیشه در گذرگاه خاطرم در گذر است
آوازهای صامت سینه سرخان سینه بر سیخ و/ تجسد آرزوهای بیست و دو سالگان سینه بر سنگ
و از تکرار یادشان شاید پیش از آنکه شاعر شوم/ بیست و دو ساله بمیرم آمین.

* شعر از شهید عزت ابراهیم نژاد